Ik was een beetje ongerust over het mysterie met Finnair, dus ben ik méér dan op tijd naar de luchthaven vertrokken. Lang verhaal kort: geen enkele mail gekregen over inchecken, maar als ik daar zat toch nog eens geklikt op de incheckmail van twee weken geleden en hey presto, wat gisteren niets deed, werkte vandaag wel: ik was gewoon proper ingecheckt. Behalve dat de vlieger kapot bleek te zijn, waardoor ik daar heel letterlijk vijf uur heb zitten wachten tot er een wel werkend exemplaar op de tarmac stond.

En dan stond ik een uur later in Helsinki, maar was dmer geen aansluiting meer naar Brussel en dus slaap ik vanavond in een hotel op kosten van Finnair.

Zucht.

Terugreis morgen wordt spannend: ik heb extra moeten betalen voor de zitplaatsen, bevestiging gekregen dat de betaling in orde is, maar krijg nu ineens een mail om geld te betalen wegens mislukte betaling.

Nee, geen phishing. Link gaat naar Klarna/Adyen. Daar zie ik in mijn account dat ik betaald heb op 30/4, maar dat ze mijn betaling nu binnen 2 à 3 dagen gaan terugstorten.

Maar de mail zegt dat ik moet betalen om in te kunnen checken.

Als ik probeer te betalen met Klarna, zegt die dat het niet lukt omdat ik zogezegd onbetaalde rekeningen open heb staan (quod non).

Ik dubbelcheck op mijn Klarna-accountpagina — yep, “sit back and relax, nothing to pay”:

Dan maar manueel, rechtstreeks betalen met mijn kredietkaart? Ah nee, dan zegt de bankapp van Belfius dat er een orchestrator signature verificationfout is.

Enfin, ik zal morgen maar een uurtje vroeger naar de vlieghaven gaan zeker?

Eerst dacht ik naar Tallinn te gaan, maar omdat dat toch allemaal gedoe is en lang onderweg zijn met openbaar vervoer dat ik niet ken, om daar dan maar eventjes te zijn, had ik de executive decision gemaakt om de dag in bed door te brengen.

Dat was al mislukt van ‘s morgens vroeg wegens dat ik me herinnerde dat ik beloofd had om een korte rondleiding van het ontbijtbuffet te filmen, en dat ik dus wel moest naar beneden gaan.

(Echt wel heel lekker ontbijt, Hotel Soho is absoluut een aanrader voor al wie ooit naar Tartu gaat.)

Na het ontbijt dacht ik alsnog in mijn bed te liggen vegeteren, maar ik moest nog iets van souvenir meenemen, dus ik dacht, ik ga naar de souvenirwinkel aan de overkant van de straat.

En dan was ik toch buiten, en dacht ik ergens in een park mijn boek verder te lezen. Maar wat bleek? Op weg naar het park waar ik ging zitten — niet het park op Toomemägi, maar het park aan de andere kant van het plein van het stadhuis — bleek dat begot heel het plein vol met standjes stond. En de straten richting Kaubamaja ook.

Eten en kleren en houtsnijwerk en drank en allerlei, zo wijs! Ik denk ook dat er hier geen stuk vlees is dat ze tegenkomen dat ze niet proberen roken.

Ook stapels te doen voor kinders, wat wel wijs leek.

Ik heb wat gerief gekocht, wat rondgelopen, wat drank gekocht in de winkel, hard gezocht naar een geldautomaat voor ik besefte dat ik er geen zou vinden behalve die in de buurt, en dan twee keer naar die ene geldautomaat moeten terugkeren om geld bij te tanken.

En dan was het even genoeg mensen gezien. Plan B engaged: ik heb nog drie flessen drank + 3 blikjes te drinken. En een boek te lezen. En een zetel die moeten bezeten worden en een bed dat moet beslaapt worden.

Laatste dag van het uitwisselingsprogramma, in het wel zeer fijne gebouw van de computerwetenschappen en wiskunde en economie en bedrijfskunde, dat ze delen met een reeks bedrijven waar ze dan ook mee samenwerken.

Ook bijzonder fijne accomodaties voor studenten en voor personeel — al ben ik niet zeker dat een sauna voor 20 man bij ons een goed idee zou zijn. En een klein maar fijn computermuseum ook!

In de namiddag was er een picknick in de plantentuin voorzien, maar toen begon het te regenen en hebben we dus maar binnen gegeten.

Ik had samen met Sandra al een groot deel gezien, maar blijkbaar lang niet alles, en al helemaal niet de drie verdiepingen hoge serres binnen.

Buiten was er ook nog een keer hetzelfde extra van wat ik al gezien had.

En dan was het tijd voor diploma’s en getuigschriften en waren we nog maar met vijf en zijn we gaan eten en was het meer dan zeer aangenaam.

Morgen ben ik hier nog alleen.

Ach ach. Het zat er een beetje aan te komen: een stad waar het allemaal op en neer is en redelijk wat kasseien, dat is niet goed als ge quasi geen meniscus meer hebt. Ik heb het de helenm dag uitgehouden, maar de trip de berg op in de namiddag heeft de knie genekt.

Spijtig, want het was Carmina Burana vanavond en orkest en al.

Het is dus gebleven bij een uiteenzetting over Continued Education — indrukwekkend zowel in Tartu als aan de Universiteit van Bern (all zijn de prijzen daar echt wel om van omver te vallen).

Ook een heel specifiek aanbod voor derde leeftijd, en veelnmoeite in lerarenopleiding en bijscholing, en dan misschien wel het meest indrukwekkend: de manier waarop met jeugd opgegaan wordt in Estland. Olympiades van vanalles van wiskunde tot geschiedenis, massaal online quizzen, een populair tv-programma om technologie te promoten, allerlei.

Dat is alles samen dus serieus investeren in echt gemeend Levenslang leren.

Oh en ook lekker gegeten. De organisatie hier is bijzonder zeer goed.

Ik heb mij herpakt: zowaar sociaal geweest vandaag en gaan eten mensen!

In een of all things Duits restaurant. Alwaar ik een Schweineshaxe met Bayernkohl en Kartoffelknödel heb gegeten, twee halve liters bier en twee schnappsen en een onnoemelijk grote portie Kaiserschmarrn heb binnengewerkt.

Maar ’t was wel gemütlich en al.

Ik ga mij moeten herpakken. Opgestaan een kwartier vóór de eerste activiteit van de dag, activiteit, eten, activiteit, Fanta Zero en Limonaad Null Suhkrut gaan halen in de winkel en om 17u30 in mijn bed gekropen.

Tss.

Welwel, dag 1 van de werkweek. ’s Morgens een uitleg over de universiteit van Tartu en een rondleiding in de universiteit. De grote zaal en het cachot gezien. Nog eens naar het kunstmuseum en daar één van de twee originele doodsmaskers van Immanuel Kant gefotografeerd (had ik overgekeken vorige keer).

Dan zeer degelijk Italiaans gegeten, een vond ik licht teleurstellende namiddagdiscussie, maar die werd ruimschoots gecompenseerd door interessante discussie aan tafel bij het avondeten.

En dan de lokale Toran van Pisa gezien. De afgelopen drie dagen talloze keren voorbijgelopen maar het was mij nog nooit opgevallen. Er staan tenten voor wegens litaratuurfestival, maar h ze t geeft toch een indruk.

Het blijft echt een meer dan wijze stad. Vandaag geen zotte dingen gedaan. Eerst de prachtige (en ook bijzonder grote) botanische tuin van de universiteit doorgewandeld. ik dacht dat het gedaan was met het eerste stukje:

Maar dan was er nog, en nog, en nóg. En we zijn niet eens binnen geweest naar de palmbomen en de tropische planten.

Daarna door een paar wijken buiten het centrum-centrum gewandeld, en wat een heerlijke stad moet dit zijn om in te wonen, denk ik. En voor kinderen! Met al die bergen en alles!

Oh, en veel bonte kraaien. Ik ben een grote fan van kraaien.

Ik heb dan wat boek gelezen terwijl Sandra een gegidste wandeling gedaan heeft, en ’s avonds zijn we gaan eten en dat was ook goed (hoofdgerecht vergeten fotograferen, wel).

Morgen is het werkendag. En gaat Sandra naar huis. Geen toeristengedoe meer zoals dit, dus:

Tartu is écht een aangename stad. Op mensenmaat, ook: ik denk dat we de historische binnenstad ondertussen al een keer of vier doorkruist hebben.

De dag begonnen met een uitstekend, uitgebreid en gevarieerd ontbijt — écht zeer goed hotel dat ik totaal at random gekozen heb en dat plets in het centrum blijkt te liggen.

Dan naar de lokale eindmorene, Toomemägi, getert en die dan ook beklommen want ik had opgevangen dat er een ruïne van een middeleeuwse kathedraal stond. Dat bleek zo te zijn, en Toomemägi is een heerlijke plaats — niet te verwonderen dat er stapels gedichten over geschreven zijn.

De volgende halte was het natuurhistorisch museum, want ik kan niet naar een stad gaan die een natuurhistorisch museum heeft zonder het natuurhistorisch museum te bezoeken – hoe negentiende-eeuwser, hoe beter.

Op weg naar het museum waren we plots in een deel van de stad met allemaal oude houten huizen, die allemaal bewoond en gebruikt werden, maar waar er één heel kleintje van te bezoeken was. Dat bleek een van de oudste overgebleven houten huizen van de stad te zijn:

En nog op weg kwamen we voorbij een prachtig art decorbouw, en zijn we de overdekte markt binnengelopen en een zeer groot luxegrootwarenetenhuis waar ze mij in Gent elke week zouden zien.

Ik was niet teleurgesteld van het museum: het was weliswaar modern, maar het stond nét volgenoeg met negentiende-eeuwse opgezette beesten, naast een een uiterst goede en interessante geologie-afdeling.

Hoofdvogel qua opgezette zieligheid was wel de giraf — maar die kwam met een verhaal:

The old mounted giraffe specimen is a lone leftover from a massive removal to Russia of the property of the University of Tartu during World War I in 1915. The giraffe, which did not fit in the freight wagon, was abandoned on the platform of the railway station of Tartu. Thus, he sadly stood there at the mercy of the elements for several months, skin coming apart at the seams and flapping in the wind. The giraffe has been a favourite of museum patrons already since 1920s.

Het is een erg aandoenlijk beestje:

Volgende halte was op Sandra’s verzoek: het kunstmuseum. Op weg naar daar door een wat moderner stuk van de stad gewandeld, met zowaar street art en al, en dan weer in de oudere stad, voorbij een standbeeld van Oscar Wilde en zijn broer.

Het kunstmuseum bleek in het hoofdgebouw van de universiteit te zijn — een prachtige universiteit, trouwens. Maar waar Sandra zich aan denk ik schilderijen en zo had verwacht, bleek het een hele collectie plaasteren afgietsels van beroemde standbeelden te zijn. Heerlijk! En het interieur was ook helemaal in echt Romeinse stijl (en Egyptisch in één kamer waar echte mummies lagen):

Sandra moest lachen, maar ik ben fan.

Tegen dan had mijn rug het wel helemaal opgegeven. Met en omweg naar de winkel om drank te komen, ben ik naar het hotel getrompeld terwijl Sandra een koffie is gaan drinken.

En nu lig ik mijn bed terwijl Sandra avondeten gaat doen. Ik geraak nog nauwelijks recht, namelijk.

Niet geslapen wegens toch om 2u30 moeten vertrekken naar Zaventem, vliegtuig om 6u of zo naar Helsinki, daar van 9u/10u lokaal tot 15u moeten wachten wegens vlucht verlegd wegens staking, en dan naar Tartu.

Wat een fijne stad zeg. We zijn wat doelloos gaan rondwandelen en het was al direct van parken en oude gebouwen en kunst en groen en aangenaam.

En wat een fijn hotel, ook.

Twee broeken, vier hemdes, een vest, een mantel, drie dassen, onderbroeken, kousen, iPad, grote en kleine Kindle, telefoon, oplaadstekker en kabels, medicamenten, windsels en afplakkers en ander medisch gerief, deo, stylo, identiteitskaart.

Ik dénk dat ik alles meeheb dat ik nodig heb, en het past allemaal in mijn laptoprugzak. Nog nooit zo licht gereisd voor tien dagen. 🙂

En voor één keer moet ik mij geen zorgen maken dat het huis leeg zou staan als we weg zijn: er zal altijd iemand thuis zijn, en Sandra komt maandag al terug.

Nu nog hopen dat de staking bij Finnair beperkt blijft tot het eten aan boord, en niet de vlucht zelf. (Dat is trouwens ook waarom ik geen valies meeneem: geen goesting om bij het overstappen in Helsinki het risico te lopen dat ik die valies zou kwijtraken wegens stakingen.)

Oh en ook: fuck you, Microsoft, bende Hollandse taalimperialisten.

Dat wordt spannend, vrijdag. En Sandra heeft een vliegtuig terug op maandag, wat dus ook al spannend wordt. (Ik blijf nog wat langer.)

Het houdt maar niet op, de monumentale dingen op de Youtubes. Aflevering 40 van Project Binky is zojuist gedropt. Elf jaar na aflevering 1, en een jaar of twee na aflevering 39.

Heerlijke mensen.

Ik zat paraat, zoals een uur of twee op voorhand altijd als ik paraat zit voor de quiz. Met mijn boek en een glas spuitwater in Volxus. Ik had ook een croque-monsieur besteld met niets erbij:

En dan was het ineens nog drie kwartier voor de quiz zou beginnen, en kreeg ik last van ahem de innerlijke mens. Maar serieus, met krampen en pijn en alles.

Ik heb met pijn in het hart de quiz afgezegd en ik weer nog altijd niet goed hoe ik naar huis gefietst ben geraakt zonder Number Two-accidenten.

Een geluk dat we een toilet zeer dicht bij de voordeur hebben.

Maar wat een miserie was me dat jong.